avenhornstraat

Vandaag, beetje hangerig en tot niks komend op mijn vrije dag, verveel ik me. Ik besluit om dan maar de tijd te nemen om mij in te schrijven bij de huisartsenpraktijk hier in de buurt. Enige tijd geleden heb ik afscheid genomen van mijn huisarts in Amsterdam West, een onhandige standplaats nu ik in Noord woon. Met weemoed heb ik daarmee weer een hoofdstukje afgesloten van mijn geschiedenis. Nu nog even op zoek naar een andere huisarts. De zoektocht leidt me tot een huisartsenpraktijk vlak achter het Purmerplein. Voor mij,  opgegroeid boven het IJ in Nieuw Nieuwendam, is dat een iconische plek. Ik fiets er deze zonnige ochtend  naar toe en probeer aldaar een deel van mijn route terug te vinden die ik ooit dagelijks nam op weg van thuis in de Dijkmanshuizenstraat naar mijn middelbare school in het W.H. Vliegenbos. Ik weet nog dat ik me Joop Zoetemelk voelde als ik snel fietsend de lange bocht in het Purmerplein nam. Net als Joop bleek ik later op de racefiets zelden de snelste maar ik kwam leuk mee. … Zou het toch allemaal voorbestemd zijn? Het Leven? Soms lijkt het er verdacht veel op, zeker nu ik weer terug ben op de locatie van mijn jeugd.

Nostalgie heeft me in de ban de laatste tijd, eigenlijk sinds ik hier weer woon. Ik ben me er meer dan ooit bewust van geworden dat ik een Amsterdammer ben, die op zoek is naar het Amsterdam van zijn vader. Daar waar de tongval klinkt die een ander bij mij ook nog kan horen. Waar is dat Amsterdam gebleven? In ieder geval weet ik al snel de Avenhornstraat te vinden en meld ik me bij de huisartsenpost. Na enig wachten in de daartoe bestemde wachtkamer, het is per slot van rekening een bezoek aan de huisarts en dan zit je daar altijd, staat een jong ding me te woord, ze meldt me dat ze hedenmiddag mijn inschrijving zal invoeren, aan de hand van het formulier dat ik haar heb overhandigd.  Ietwat verward stap ik naar buiten. Is het nu geregeld? Het zijn moderne tijden...  Gelukkig sta ik heel gewoon weer buiten in de Avenhornstraat en voel ik me thuis. Vandaag verveelde ik me in Amsterdam Noord. Drukwerk, wie kent dat bandje nog, zong er al over in 1979 en bij mij klopte toen het leven ongeduldig en ongedurig aan de deur. Dat is inmiddels anders en ik besef me meer dan ooit dat alles eindig is. Maar nu ga ik dankzij de nostalgie verkwikt naar huis, ik ga even wat schrijven, denk ik...