Banne Buiksloot
Vaak kom ik er niet, in de Banne Buiksloot. Hooguit al wandelend in de hoop een stukje Amsterdam te vinden. Omdat ik in het BovenIJ ziekenhuis moest zijn voor een routine onderzoekje naar het welvaren van mijn huid en ik buiten stond voor ik er erg in had met een nieuwe afspraak in mijn mailbox was er ruim voldoende tijd en zin om de Banne in te duiken. Op weg dus naar het kleine overdekte winkelcentrum waar je het volk vindt dat er in de buurt woont. Een winkelcentrum vervult in een buurt als deze de functie van ontmoetingsplek want op straat is er verder weinig te beleven.
De Banne werd in de jaren ’60 en ’70 uit de Noord-Hollandse klei getrokken, een tijd waarin er nogal wat oude volkswijken in Amsterdam in deplorabele staat waren geraakt en herhuisvesting aan de orde van de dag was. Zo kwam ik in 1963 in Amsterdam Noord terecht. Amsterdam werd uitgestrooid in alle windrichtingen. Nieuwendam, Banne Buiksloot, Osdorp, Geuzeveld, Slotervaart, Bijlmermeer, Lelystad, Almere, Purmerend. En zoals dat gaat houdt de tijd geen pauze en inmiddels worden ook in deze wijken al weer jaren panden gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Probleembuurten verplaatsen als sjoelstenen langs lijnen van sociale klasse en dat alles bij elkaar zorgt er voor dat Amsterdam een moderne stad in beweging is. In winkelcentrum De Banne tref je nu wel 4 verschillende supermarkten aan die zich van elkaar onderscheiden door prijs, kwaliteit en culturele achtergrond.
Een paar straten verderop staat er een eengezinswoning bouwjaar 2016 te koop voor het bedrag van 695.000 euro
Ik zwerf wat door het winkelcentrum op zoek naar Het huis van de Wijk. Ik kan me herinneren dat die buurtontmoetingsplek ergens hier moet zijn. Je zou er ook eens in de week gezellig kunt eten, dat staat nog altijd op mijn lijstje met goede voornemens. Nadat ik het heb gevonden met behulp van de routeplanner op mijn telefoon blijkt dat ik er al zeker twee maal langsgelopen ben. Dat roept wel persoonlijke vragen op maar ach… ik ga gewoon naar binnen.
Een kopje koffie voor 1 euro, waar vind je dat nog. Ik ga zitten op een barkruk zodat ik de aanwezige gasten kan aanschouwen. Er is een clubje gemengd aan de ene grote tafel, een groepje dames aan een andere grote tafel, waarvan een dame met een serieuze uitstraling een soort van handoplegging doet bij een andere dame in combinatie met een kalme nek en bovenrugmassage, een ietwat schrale man met nekversterking zit weg van de anderen gedoken in zijn krant en een lange dunne en tanige man is schijnbaar doelloos hier en dan weer daar en dan zijn er nog zo wat bezoekers. Allen tesamen staan ze voor een diverse samenleving. De dame achter de bar met een ietwat Oost-Europeaans accent kan niet uit de voeten met mijn vraag over het buurtrestaurant en verwijst me naar een volgende gesprekspartner. Haar leg ik uit dat ik op zoek ben naar Amsterdam. “Maar ik ben geen Amsterdammer hoor! Hij wel…”. Vrijwel direct daarna ben ik in gesprek met de andere vrijwilliger van dienst. Hij is geboren in de Warmoesstraat en dan heb je natuurlijk wel recht op het diploma “Echte Amsterdammer’. Ik moet maar raden hoe oud hij is. Dat blijkt 70 te zijn, hij ziet er ietwat geteisterd maar wel wat jonger uit. Zonder dat hij dat ooit wist bleek hij van Belgische komaf te zijn, totdat hij op zijn 18e werd opgeroepen voor het Belgische leger; hij heeft naar eigen zeggen een ingewikkelde familiegeschiedenis die hij liever achterwege laat, hij woonde ooit in de Pijp, woont nu in de Banne, beleefde in vele jaren vele vreemde zaken, avonturen en omzwervingen die mij de opmerking ontlokken dat hij er een boek over moet schrijven waarna hij aangeeft hoe dik dat boek dan gaat worden, dat past net tussen duim en wijsvinger. Heerlijk, zelfs zo dat ik even in stilte overweeg hem voor te stellen die verhalen te gaan boekstaven. Dat durf ik uiteindelijk niet te opperen.
Hij vindt dat Amsterdam in de Banne na al die jaren wel zoek is geraakt en daar heeft hij voldoende afschrikwekkende anekdotes voor beschikbaar die gaan over agressie, a-sociaal gedrag en wapengebruik. Dan blijkt ook nog dat hij vrijwilliger was in het buurthuis op Wittenburg, daar waar een vergismoord plaatsvond in 2018, dat verhaal komt op nadat ik vertel dat ik op Kattenburg ben geboren. Hij schrikt nog steeds als een jongere in de buurt onverwacht richting de broekzak grijpt, bang als hij is dat er dan een wapen tevoorschijn komt. Die gasten zijn trouwens net veroordeeld: levenslang en negenentwintig jaar, dat had best nog langer gemogen…
Amsterdam verandert, dat mag duidelijk zijn en er zijn donkere randjes maar als de sfeer hier in Huis staat voor de Wijk, dan komt het met de Banne wel goed…